Source language - English Anti-Scots feeling was given a boost, unsurprisingly, by the Forty-five uprising and particularly by the march into England of the Pretender's Highland army. There were some English commentators, such as the ministerial propagandist Henry Fielding, who recognized that many Scots opposed the rebellion and remained loyal to the Hanoverians. But many of the English seem to have been less discriminating. The Countess of Hardwicke, whose son was serving in the Foot Guards, was scathing of the Scots even before the Pretender's troops marched into England. | Target language - Polish Wzmożenie anty-szkockich nastrojów przez powstanie 45. roku, a w szczególności przez marsz górskiej armii Pretendentów na Anglię nie było zaskoczeniem. Byli także angielscy komentatorzy, tacy jak ministerialny agitator Henry Fielding, który dostrzegł, że wielu Szkotów było przeciwnych buntowi i pozostali oni lojalni dynastii Hanowerskiej. Jednak spora część Anglików wydawała się być znacznie mniej wnikliwa. Hrabina miejscowości Hardwicke, której syn służył w Piechocie Gwardii była krytycznie nastawiona w stosunku do Szkotów jeszcze przed marszem oddziałów Pretendentów na Anglię. |
'The Scotch act as they have ever done, a Double part', she wrote on 3 September 1745, claiming that none had joined Sir John Cope's army; a month later she was calling for the return from Flanders of the British forces, though she added pointedly that it would be best to 'keep ye north Britains [sic] where they are'. The Earl of Chesterfield was no less hostile to the Scots in general, and made it plain that he distrusted those Highlanders who remained with the government. 'I am very sorry to hear that any loyall Highlanders are to be arm'd at all', he told Newcastle on 6 December 1745. 'I would ... employ only English and Hessians in subduing the Highlands', he wrote the following Spring; so long as the 'distinction remains of loyall and disloyal, the rebellion will never be extinguish'd'. Indeed, the Highlander became, in the minds of many of the English, representative of the Scots in general. A good number of the English chose to depict Charles Edward Stuart's movement south as a Scottish invasion of England. The Duke of Richmond, serving in Cumberland's army attempting to block the Pretender's march south, wrote from Lichfield of his longing 'to be revenged upon these Scotch Rascalls, that dare disturb such a nation as this'. The nation that he had in mind, we can be reasonably confident, was England rather than Britain. 'A Loyal Song' that appeared in a metropolitan periodical in 1745 denounced the invaders and appealed to age-old English hostility to 'Sawney' in his 'Scotch plad'; while in the same publication a charge to the grand Jury of Suffolk similarly appeals to 'true English Spirit' to see off 'these Frenchified Scots back to their Mountains'. (...) | „Szkoci zachowują się tak, jakby wzięli fałszywy udział”, napisała 3 sierpnia 1745 roku, twierdząc, że żaden Szkot nie dołączył do armii Sir Johna Cope’a; miesiąc później postulowała za powrotem Sił Brytyjskich z Flandrii, jednak dodając dosadnie, że najlepiej byłoby „trzymać waszych północnych Brytyjczyków [sic] tam, gdzie są”. Strażnik hrabstwa Chesterfield był nie mniej nieprzyjacielski w stosunku do całego społeczeństwa szkockiego i nie ukrywał tego, że nie ufał tym Góralom, którzy pozostali z rządem. „Jest mi bardzo przykro słyszeć, że jacykolwiek oddani Górale mają być w ogóle uzbrojeni”, powiedział w Newcastle 6 grudnia 1745 roku. „Zaangażowałbym…tylko Anglików i żołnierzy heskich do podporządkowania Gór”, następnej wiosny napisał; dopóki „pozostaje podział na lojalnych i nielojalnych, bunt nigdy nie będzie stłumiony”. Faktycznie, wśród wielu Anglików góral był utożsamiany z całym społeczeństwem Szkotów. Spora liczba Anglików wolała przedstawiać ruch na południe Karola Edwarda Stuwarta jako szkocką inwazję na Anglię. Książę Richmond, który służył w armii Cumberland, usiłującej powstrzymać marsz Pretendentów na południe, napisał z Lichfield o swoim pragnieniu, „aby zostać pomszczonym na tych szkockich łotrach, którzy ośmielają się niepokoić taki kraj, jak ten.” Kraj, który miał na myśli, jak można domniemać to raczej Anglia, nie Brytania. „Piosenka o oddaniu”, która pojawiła się w stołecznym czasopiśmie w 1745 roku potępiła atakujących i wzywała do odwiecznej angielskiej wrogości do „Sawney’a” w jego „ Szkockim kilcie”; podczas gdy w tej samej publikacji zarzut postawiony Wielkiej Ławie Przysięgłych hrabstwa Suffolk podobnie apeluje o „Prawdziwego angielskiego ducha”, aby wypędzić „tych sfrancuzienich Szkotów z powrotem w ich góry”. (...) |